Sorry
Ik ben de fout ingegaan.
Ik heb niet hard genoeg gewerkt om de AW-community en de INFP-community zich thuis te laten voelen bij Trueify.
Ik luister.
Ik leer.
Ik schaam me.
Trueify wil een dating app zijn voor iedereen, ongeacht genderoriëntatie, MB-type, sexual scale alignment, validiteit, leeftijd, sterrenbeeld, heritage, bodyshape, begaafdheid, sociaal-economische status en alle andere identiteitskenmerken die ons tot mens maken. Dat is, onder mijn leiding, niet gelukt.
Ik wil mijn excuses aanbieden en zal ruimte creëren voor de stemmen die nog niet genoeg worden gehoord op ons platform. Ik wil user @Lynn-van-Ende-09-07-2010-Leiden-NL bedanken voor het als eerste publiceren van deze screenshots. Je houdt me accountable, en daar ben ik je dankbaar voor. Ik hoop dat andere users zich ook vrij voelen dat te doen. Het inspireert tot groei en zelfontwikkeling. N. B. Mijn therapeut support deze ontwikkeling, en staat achter deze outreach naar jullie, trouwe Trueify-users en iedereen daaromheen.
Ik wil graag mijn persoonlijke ervaring van destijds met jullie delen. Ook dit heb ik uitvoerig besproken met mijn therapeut, die achter mij staat in mijn keuze om de confrontatie aan te gaan met mijn verleden om daar volledige verantwoordelijkheid en rekenschap voor te kunnen nemen. Ik ben enorm dankbaar voor zijn hulp, en ik ben me ervan bewust dat niet iedereen de luxe heeft om zich deze steun te kunnen veroorloven.
Ik weet het: het delen van mijn ervaring is nog geen excuus. Toch begin ik daarmee, om open en transparant te kunnen zijn.
Zes jaar geleden, tijdens de Demonstraties van ’29, was ik 22 jaar oud. Ja, dat is jong, maar dat pleit me natuurlijk niet vrij. Het was een tijd waarin je nog vrijelijk ongecheckte informatie op het internet kon verspreiden, en waarin de grenzen tussen waar en onwaar en goed en fout werden opgerekt. Een tijd waarin het niet gebruikelijk was elkaar met respect te behandelen. Integendeel.
Ook dit is slechts een poging om een beeld te schetsen van de maatschappij in deze periode. Het is geen rechtvaardiging voor mijn uitspraken.
Die twijfelachtige informatiestromen en onderlinge vijandigheid zorgden bij mij en mijn vrienden van toen – inmiddels heb ik alle banden met deze mensen verbroken – voor een instabiele basis. Waar konden we op vertrouwen? Hoe kwamen we erachter hoe de wereld er écht uitzag? Wat was het verschil tussen feit en fictie?
Het was de kern voor een sterk gevoel van onzekerheid. Ik probeerde me vast te houden aan de denkbeelden die ik had meegekregen in mijn jeugd. Mijn ouders, Marije (@Marije-A.-E.-de-Groot-11-04-1970-Leusden-NL) en Robert (@Robert-K.-Dibbetz-08-08-1968-Leusden-NL), hebben allebei een SES>4, en met datzelfde privilege ben ik opgegroeid. Maar toen ik jong was, besefte ik niet wat dat privilege inhield. Op welke manier mijn bevoorrechte positie mij vormde en mijn denkbeelden inspireerde.
Ik was er destijds sterk van overtuigd dat Nederland een meritocratische samenleving was: dat iedereen krijg wat hen/haar/hem toekwam op basis van hun/haar/zijn verdienste. Mijn ouders werkten hard, en daarom hadden ze een SES>4. Toch? Ik was destijds druk bezig met de scale-up van mijn tweede start-up, Coachify. Ik werkte 60 uur per week om die app te ontwikkelen. Mijn ouders noemden dat mijn ‘ardbeidsethos’: zij gaven me het gevoel dat dat iets was op trots op te zijn. Ze grapten wel eens over hun status als ‘hardwerkende belastingbetalers’, maar er hing altijd een zweem van ernst over die opmerkingen. Zo zag ik mijzelf daarom ook: als een hardwerkende belastingbetaler.
Ik begreep nog niet dat onze SES>4 voortkwam uit inter- en intragenerationeel vermogen, het geluk om in economische voorspoed te zijn opgegroeid, het privilege om Westers, wit, hetero, en able-bodied te zijn. Dat het voortkwam uit de belastingvoordelen voor vermogende burgers die destijds aan de orde van de dag waren, uit de ongelijke verdeling van welvaart in de samenleving, uit de politieke keuzes die gemaakt werden als gevolg van economische- en huizencrises, et cetera. Met andere woorden: ik dacht dat ik mijn SES>4 aan mezelf te danken had.
Mijn vroegere vrienden leerde ik kennen op de middelbare school. In de wijk in Leusden waar ik opgroeide, was het een uitzondering om een SES van 4 te hebben. Vrijwel iedereen had een SES van 5. Toen ik op school zat, was SES mede daarom een veel minder belangrijk thema dan het nu is: niet alleen omdat iedereen ongeveer uit dezelfde laag van de samenleving kwam, maar ook omdat het maatschappelijk debat er nauwelijks over ging. Ik was me eerder bewust van mijn witte huidskleur en van mijn positie als vrouw, dan van mijn sociaal-economische status. We spraken niet over geld. Over vermogen. Over erfenissen, giften, inkomsten, loonstrookjes, fondsen, spaarrekeningen. Mijn vriendinnen en ik hadden het niet eens over ons zakgeld. Het onderwerp speelde niet.
Ik begrijp nu dat dat een luxepositie is waarvoor woorden tekortschieten. Ik was, en ben nog steeds, onderdeel van de 1%.
Terug naar de Demonstraties. Het opgroeien met een SES>4 zorgde ervoor dat ik niet goed begreep waartegen de demonstraties zich richtten. Ik kon niet adequaat reageren. Ik voelde me aangevallen. Als demonstranten spraken over ‘de rijken’, probeerde ik zo goed en kwaad als het ging te doen alsof het niet over mij ging; alsof dat alleen mensen met een SES>5 betrof. Ik bleef druk bezig met Coachify – Trueify bestond nog niet – en ik hield me verder grotendeels afzijdig.
Grotendeels, schrijf ik nu, want ik had er wel een mening over. Dat maken de screenshots wel duidelijk.
Natuurlijk vond ik het schandalig dat de Belastingdienst op grote schaal uitkeringsgerechtigden had beticht van fraude. Dat het de zoveelste keer was in een tijdsspanne van tien jaar. Dat alwéér zoveel mensen werden platgewalst door de overheid. Ik vond het schandalig dat mensen met een SES<3 geautomatiseerd, ongegrond en aan de lopende band werden gekenmerkt als potentiële oplichter. Ik vond het onacceptabel dat hun gegevens werden getrackt en gecontroleerd. Ja, dat vond ik wel, maar ik begreep de demonstraties die op dat zoveelste schandaal volgden, niet helemaal.
Ik zag het Belastingschandaal dat zich in de kerstperiode van 2028 aandiende als een geïsoleerde casus. Als een schandaal waar ik niets mee te maken had. Als een gebeurtenis die vervelend was voor andere mensen, voor wie ik best wat empathie voelde.
Toen de Demonstraties in januari 2029 begonnen, werd er veel over gesproken op Twitter (ja, toen gebruikte men dat nog). Ik mengde me in eerste instantie niet in de discussies. Ik volgde ze wel, maar ik zag vooral meningen van mijn eigen SES-genoten voorbijkomen die nogal op de mijne leken, en die samengevat konden worden als: ‘het is wel erg, maar niet voor mij’. Zo werkte dat algoritme destijds. Het internet was een echokamer.
Toen het protest steeds groter werd, in februari, werd ik er zenuwachtig van. Ik zag op Twitter steeds extremere video’s voorbijkomen, waarvan ik veronderstelde dat ze klopten. Mijn algoritme schotelde me zogenaamde plunderaars voor, en relschoppers. Nogmaals: dit was een tijd waarin ongecontroleerde informatie zich razendsnel kon verspreiden. Dat is geen excuus, maar belangrijke context. Waarom ik die informatie zomaar geloofde, weet ik niet. Ik kan het me nu niet meer voorstellen.
Ik kan me het filmpje nog herinneren dat me ertoe zetten om er ook over te Twitteren. Ik zag korrelige beelden van vier mannen die mensen hardhandig opzijduwden en door het gebroken glas van de pui van een elektronicawinkel naar binnen klauterden, om vervolgens naar buiten te komen met tv’s, laptops, een PlayStation 9, en een strijkijzer. Dat strijkijzer, dat herinner ik me het beste.
Dat leidde tot mijn Twitter-thread waarin ik deze mannen ordinaire dieven noemde. Een thread die veel werd geretweet door mijn vrienden en followers. Een thread die ik al eerder verwijderde; niet uit angst, maar omdat ik het zelf niet meer eens was met mijn standpunt. Dat er screenshots van bestaan, had ik kunnen weten. En nogmaals: dat vind ik niet erg. @Lynn-van-Ende-09-07-2010-Leiden-NL zorgde er met het publiceren ervan juist voor dat ik opnieuw heb gereflecteerd op deze episode.
Inmiddels weet ik dat het filmpje niet helemaal klopte. Deze mannen klommen bij de winkel naar binnen, en namen de spullen mee, dat deel klopte. Maar ze duwden geen mensen opzij: dat was een gemanipuleerd beeld, een deep fake.
Inmiddels weet ik dat in de elektronicawinkel surveillancecamera’s hingen die gericht waren op de straat en dat daarom demonstranten al eerder de pui verbrijzelden: om die camera’s onklaar te maken.
Daarnaast heb ik geleerd wie Theo, Danny, Rico en Enes zijn. Dat ze destijds alle vier werkloos waren. Dat ze hun huurprijzen zagen stijgen zonder enig perspectief op een inkomen. Dat hun uitkeringen ieder jaar weer werden gekort. Dat ze zelf continu problemen hadden met de Dienst Toeslagen. Dat Danny een strijkijzer meenam, omdat zijn vrouw er zo blij mee zou zijn: zij streek haar kleding eerder met een pan kokend water.
Inmiddels weet ik dat structurele en bewuste bevoorrechting en begunstiging van de ‘hogere klasse’ (zoals SES>4 destijds nog genoemd werd), leidt tot structurele en bewuste achterstelling en marginalisering van de ‘lagere klasse’.
Inmiddels weet ik dat het te makkelijk en op z’n minst naïef is om mensen direct te veroordelen.
Inmiddels weet ik dat ik niet alleen heb geprofiteerd van een systeem dat mij en mijn familie heeft beschermd en gesteund, maar dat ik er ook actief aan mee heb gewerkt. Door het te laten gebeuren. Door niet in actie te komen.
Daarom schrijf ik nu deze brief.
Daarom bied ik nu mijn excuses aan, voor eens en altijd.
Theo, Danny, Rico en Enes heb ik de afgelopen periode vaak gezien. We hebben koffiegedronken, gepraat. Ik heb veel van ze geleerd. Daar ben ik ze dankbaar voor. Danny en Enes zijn gelukkig getrouwd. Rico en Theo maken allebei gebruik van Trueify, voelen zich er thuis. Theo vertelde me gister nog over de leuke date die hij vorige week had. Ik hoop dat iedereen zich welkom blijft voelen op Trueify.
Ik hoop dat we op goede voet verder kunnen.
Aan Danny, Rico, Enes en Theo, maar ook aan jullie, lezers, en gebruikers van Trueify:
Het spijt me.
-Emma Dibbetz
